پژوهش حاضر جهت مقایسه اثر فرآوری های مختلف شیمیایی و فیزیکی بر میزان حلالیت پروتیین کنجاله کلزا، تجزیه پذیری (در شکمبه) و قابلیت هضم (در دام زنده) انجام پذیرفت. تیمارها شامل: کنجاله کلزای فرآوری نشده (T0)، کنجاله فرآوری شده با فرمالدیید (T1)، کنجاله فرآوری شده با اسید استیک (T2) و کنجاله فرآوری شده با حرارت (T3) بود. حلالیت پروتیین بر اساس تفکیک پروتیین به بخش های A+B1، B2،B3  و C در سه محلول مختلف بافر فسفات، محلول شوینده خنثی و محلول شوینده اسیدی اندازه گیری شد. جهت بررسی خصوصیات تجزیه پذیری و تجزیه پذیری موثر پروتیین کنجاله کلزا فرآوری شده و بدون فرآوری، تیمارها در فواصل زمانی مختلف (0، 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت) از طریق فیستولای دایمی در شکمبه دو راس گوسفند قرار داده شد. نیتروژن باقیمانده از کیسه های نایلونی در هر زمان انکوباسیون برای اندازه گیری بخش های a، b و c و تخمین تجزیه پذیری موثر در سرعت عبور 5 درصد در ساعت استفاده شد. بررسی حلالیت آزمایشگاهی پروتیین کنجاله کلزا کاهش معنی داری (p<0.05) را در بخش A+B1 نشان داد، در حالی که بخش B2 در تیمارهای فیزیکی و تیمارهای شیمیایی افزایش داشت. بخش های B3 و C با فرآوری های انجام شده تحت تاثیر قرار نگرفت (p>0.05). نتایج تجزیه پذیری پروتیین نشان داد که در گروه شاهد درصدهای (5.74) a بالاتر و (76.32) b پایین تر از دیگر تیمارها بود (p<0.05). تفاوت معنی داری در نرخ تجزیه پذیری بین تیمار شاهد و تیمارهای دیگر وجود داشت. تجزیه پذیری موثر پروتیین در نرخ عبور 5 درصد در ساعت کاهش معنی داری در دامنه 15 - 19 درصد در تیمارهای فیزیکی و شیمیایی نسبت به شاهد نشان داد. تجزیه پذیری موثر پروتیین در تیمارهای T0، T1،T2  و T3 به ترتیب برابر 63.55، 52.15، 53.65 و 51.50 درصد بود. افزایش معنی داری (p<0.05) در قابلیت هضم ظاهری پروتیین خام بین گروه شاهد و دیگر تیمارها مشاهده شد. قابلیت هضم پروتیین خام در تیمار (81.43) T1 بالاترین، و به ترتیب در تیمارهای (80.42) T2،(78.84) T3  و(73.26) T0  بود. به طور کلی نتایج نشان داد که فرآوری های حرارتی و شیمیایی کنجاله کلزا نسبت پروتیین غیرقابل تجزیه در شکمبه را از طریق تغییر بخش بالقوه قابل تجزیه (b) و نرخ تجزیه (c) پروتیین افزایش داد. هم چنین علی رغم کاهش در میزان تجزیه پذیری پروتیین در شکمبه، میزان قابلیت هضم آن در کل دستگاه گوارش حیوان به طور موثری بهبود یافت.

ریزوسفر محل زندگی طیف متنوعی از میکروارگانیسمها و بالاخص باکتریهاست که ممکن است برای رشد گیاه مفید، مضر یا بی تاثیر باشد. باکتریهای مفید این منطقه که به باکتریهای ریزوسفری محرک رشد گیاه موسوم می باشند توجه بسیاری از محققین را به خود جلب نموده اند. این باکتریها می توانند با استفاده از یک یا چند مکانیسم خاص موجب بهبود رشد گیاه شوند. توانایی افزایش حلالیت فسفاتهای معدنی نامحلول یکی از صفاتی است که معمولا در غربالگری و انتخاب این باکتریها در نظر گرفته می شود. باکتری جنس Flavobacterium یکی از انواع باکتریهای ریزوسفری محرک رشد گیاه است که در بسیاری از مقالات مروری چاپ شده در فهرست انواع PGPR ذکر شده است. در این تحقیق به منظور بررسی توانایی حل کنندگی فسفاتهای معدنی نامحلول در محیط کشت جامد و مایع حاوی تری کلسیم فسفات اسپربر، از 44 جدایه فلاوباکتریوم جداسازی شده از ریزوسفر گندم خاکهای ایران استفاده شد. نتایج نشان داد که 28 جدایه توان رشد در محیط جامد را داشتند. شاخص انحلال فسفر در روز چهارم از 0.24 تا 1.17، در روز ششم از 0.15 تا 1.36 و در روز هشتم از 0.12 تا 2.73 متغیر بود. بیشترین شاخص انحلال فسفر به طور متوسط مربوط به جدایه F11 بود. از نظر توانایی جدایه ها در استفاده از تری کلسیم فسفات در محیط اسپربر مایع، نتایج نشان داد که 34 جدایه از قدرت حل کنندگی فسفات معدنی نامحلول در محیط مایع برخوردار بودند. متوسط میزان حلالیت 3.54 میکروگرم در میلی لیتر و دامنه آن از صفر تا 37.48 میکروگرم در میلی لیتر متغیر بود. نتایج حاکی از این بود که جدایه F11 برترین جدایه از نظر توان حل کنندگی فسفات در محیط اسپربر مایع بود.این جدایه از گونه  odaratum.F متعلق به کلکسیون میکروبی موسسه تحقیقات خاک و آب به عنوان جدایه برتر از نظر توان حل فسفات معدنی نا محلول در محیط جامد و مایع بود.

سوخت موشک JPX مخلوطی از سوخت دی متیل هیدرازین نامتقارن و یک سوخت هیدروکربنی تقریبا سبک می باشد. با توجه به وجود دی متیل هیدرازین نامتقارن و ترکیبات هیدروکربنی الفینی در سوخت JPX، انتشار بخارهای سوخت در هنگام شارژ باک موشک می تواند برای پرسنل مخاطره آمیز باشد. از طرفی پس از شارژ سوخت، جداره داخلی خطوط لوله و تجهیزات به سوخت مایع JPX آلوده می شود که از نظر ایمنی و زیست محیطی مشکل زا است. به همین دلیل امحا یا خنثی سازی بخارها و شستشوی تجهیزات شارژ توسط یک حلال مناسب ضروری است. با بررسی حلال های مختلف برای شستشوی تجهیزات، محلول %5 اتانول در آب برای این کار انتخاب شد. برای امحا و خنثی سازی بخارها نیز اکسیدکننده های مختلف بررسی شدند و در نهایت پرمنگنات پتاسیم انتخاب گردید نتایج نشان داد که واکنش اکسیداسیون مذکور شامل دو مرحله می باشد که واکنش اول احیای پرمنگنات به دی اکسید منگنز و واکنش دوم، واکنش احیای دی اکسید منگنز به یون منگنز (II) بود. نسبت مولی اکسیدکننده پرمنگنات پتاسیم به سوخت دی متیل هیدرازین برای امحای بخارهای دی متیل هیدرازین 0.506 به دست آمد. با فرض واکنش مرتبه دوم اکسیداسیون نسبت به دی متیل هیدرازین نامتقارن، ثابت سرعت واکنش مذکور در دمای 25 سانتی گراد 6.1 lit.mol-1min-1 به دست آمد. محصولات عمده واکنش اکسیداسیون شامل فرمالدهید دی متیل هیدرازون، دی متیل آمین، آمونیاک و آب بود.

پروتئین آلفا سینوکلئین اصلی ترین عامل شناخته شده در بیماری پارکینسون است.  بیان این پروتئین   به دلیل خاصیت تجمعی که دارد با چالش همراه است. یکی از این چالش ها وجود پروتئین در رسوب باکتری است. مطالعات نشان داده که بیان پروتئین ها با برچسب هایی نظیر SUMO  باعث افزایش بیان در فاز محلول می شود؛ ازاین رو بیان آلفاسینوکلیئن با این دنباله جهت افزایش پروتئین در فاز محلول بررسی شد. همچنین در این مطالعه سعی بر آن شد که تأثیر دنباله سومو بر فیبریلاسیون آلفاسینوکلئین بررسی شود. در این تحقیق ژن آلفا سینوکلئین با دنباله سومو کلون شد. بیان پروتئین به فرم محلول صورت گرفت. پروتئین توسط ستون نیکل سفارز تخلیص شد و دیالیز انجام شد سپس بررسی فیبریلاسیون توسط نشر فلورسانس تیوفلاوین تی به مدت 72 ساعت انجام شد.  مشاهده شد که پروتئین به همراه دنباله سومو میزان بیان بالاتری دارد و 95% از پروتئین در فاز محلول است از طرفی نشان داده شد که دنباله سومو خاصیت مهاری بر روند تشکیل فیبریل آمیلویید در مقایسه با آلفاسینوکلئین بدون دنباله سومو دارد. نتایج به دست آمده از مطالعات پیشین نشان می داد که اتصال دنباله سومو باعث افزایش بیان و میزان حلالیت پروتئین های نوترکیب می شود. این مطالعه نشان داد که حضور این دنباله به میزان بیان پروتئین و همچنین حضور پروتئین در فاز محلول کمک کرد. از طرفی مشاهدات آزمایشگاهی نشان داده که این دنباله خاصیت ضد فیبریلاسیونی برای پروتئین هایی با خاصیت آمیلوییدی دارد و در این مطالعه نشان داده شد که اضافه کردن دنباله سومو به پروتئین آلفاسینوکلئین مانع خاصیت تجمعی آن می شود.

در این تحقیق یک مدل ترمودینامیکی بر اساس معادلات پیتزر و ویریال برای مدل سازی سیستم تعادلی پیپرازین- آب- دی اکسیدکربن ارائه شده است. این مدل بر اساس اصول حاکم بر الکترولیت ها شامل: موازنه جرم، موازنه بار، تعادل شیمیائی و تعادل فازی بنا نهاده شده است. در این مدل برای محاسبه ضرایب فعالیت اجزاء در فاز مایع از تابع انرژی آزاد گیبس پیتزر و برای محاسبه ضرایب فوگاسیته اجزاء در فاز گاز از معادله حالت ویریال استفاده شده است. معادلات حاصل از مدلسازی سیستم پیپرازین- آب- دی اکسیدکربن شامل مجموعه ای از معادلات خطی و ناخطی بوده که به طور همزمان با استفاده از روش دستگاه معادلات ناخطی نیوتن حل شده اند. نتایج حاصل از شبیه سازی با داده های تجربی محققین مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. متوسط خطای مطلق مدل برای 376 داده تجربی برابر 7.18 درصد بدست آمد. همچنین مقایسه نتایج مدل با نتایج مدل های مختلف ترمودینامیکی نشان داد که مدل ارائه شده دقت بالاتری برای پیش بینی انحلال دی اکسیدکربن نسبت به سایر مدل ها دارد.

محدودیت هایی در استفاده از پروتئین سویا مانند حلالیت کم و طعم نامطلوب آن وجود دارد. در این پژوهش سعی گردید که خواص عملکردی پروتئین سویا توسط دو صمغ زانتان و کارگینان بهبود یابد. زانتان در چهار سطح 0، 04/0، 09/0 و 13/0 درصد و کارگینان در سطوح 0، 03/0، 07/0 و 09/0 درصد (در محلول) استفاده شد و صفتهای حجم سرم حجم رسوب و ضریب حلالیت نیتروژن مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آماری نشان داد که نمونه های دارای 13/0 درصد زانتان و 07/0 درصد کارگینان، 13/0 درصد زانتان و 09/0 درصد کارگینان و 09/0 درصد زانتان و 09/0 درصد کارگینان دارای کمترین حجم سرم و رسوب و بالاترین میزان حلالیت بودند.

صمغ فارسی، صمغی است شفاف که از درخت بادام کوهی بدست می آید. این صمغ کاربردهای دارویی و غذایی بسیاری داشته و شامل دو قسمت محلول (30–25 درصد) و نامحلول (75-70 درصد) می باشد. با توجه به نامحلول بودن بخش اعظم صمغ فارسی (75-70)، در پژوهش حاضر با استفاده از روش سطح پاسخ، تاثیر استفاده از شرایط مختلف اصلاح شیمیایی (غلظت صمغ، غلظت آکریل آمید، دما و زمان واکنش) روی افزایش حلالیت بخش نامحلول صمغ فارسی و ایجاد ویژگی های امولسیون کنندگی در بخش محلول مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج، بیشترین افزایش حلالیت (64 درصد) در غلظت 6 درصد صمغ، 0.08 مول آکریل آمید، دمای 60 درجه سانتی گراد و زمان 3 ساعت به دست آمد. در ضمن، گرانروی ذاتی و وزن مولکولی بخش محلول جداسازی شده از بخش نامحلول اصلاح شده در شرایط بهینه کمتر از بخش محلول صمغ فارسی اصلاح نشده بود. همچنین، نتایج طیف بینی فروسرخ تبدیل فوریه، تغییرات ساختاری صمغ اصلاح شده را تایید کرد. از طرفی، نتایج بررسی اثر pH های مختلف و الکترولیت ها بر رفتار جریانی بخش محلول جداسازی شده از صمغ اصلاح شده در شرایط بهینه، حاکی از آن بود که این صمغ یک هیدروکلوئید آنیونی است. به علاوه، توانایی امولسیون کنندگی آن کمتر از بخش محلول صمغ فارسی اصلاح نشده بود.

زمینه و هدف: علی رغم آنکه برای افزایش حجم پروتز در بیماران دارای دنچر از Modeling plastic(MP) در کنار ماده بهسازی بافتی استفاده می شود، اما در رابطه با ترکیب و واکنش متقابل (MP) و ماده بهسازی بافتی تحقیقهای گسترده ای انجام نشده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو جزء از ترکیبات ماده بهسازی بافتی روی ساختار و ترکیب شیمیایی (MP) می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی مدل های کامپاند به ابعاد 25 و ارتفاع دو میلی متر تهیه گردیدند. پس از آن نمونه ها به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شده و هر کدام از آنها به وسیله ترازوی دیجیتال وزن می گردید. سپس نمونه ها در سه محلول اتانول، DBP: Di Butyl Phthalate و سه مخلوط دو ترکیب ذکر شده 50% اتانول و DBP%50 قرار داده شد و در زمانهای دو، چهار، شش و 24 ساعت مجددا وزن می شد برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 16 استفاده گردید و از آزمون نان پارامتریک Kruskal-Wallis استفاده شد.یافته ها: یافته های به دست آمده بیانگر این بود که اتانول نقش زیادی در حلالیت (MP) ندارد، در حالی که DBP تاثیر زیادی در حلالیت آن دارد و همچنین ترکیب اتانول و DBP در میان این سه نوع بیشترین تاثیر را در حلالیت (MP) دارد. (P=0.03)نتیجه گیری: DBP تاثیر زیادی در حلالیت(MP) ، دارد، ضمن آنکه ترکیب اتانول و DBP در میان این سه نوع دارای بیشترین تاثیر در حلالیت (MP) می باشد.

جداسازی گاز دی اکسید کربن از فرآیندهای اصلی در پالایش گاز است. به منظور جدا کردن این گاز از جریان گاز طبیعی اغلب از روش جذب به همراه واکنش شیمیایی توسط حلال های آلکانل آمین استفاده می شود. در این تحقیق، مدل ترمودینامیکی حلالیت گاز دی اکسید کربن در مخلوط آبی از MEA و MDEA مورد مطالعه قرار گرفته، و پارامترهای مدل ارایه شده است. در این مدل برای محاسبه نیروهای برد کوتاه از مدل UNIQUAC-NRF به صورت یک مدل غیر الکترولیتی، و برای محاسبه برد بلند از مدل پیترز – دبای - هوکل استفاده شده است. با توسعه این مدل در دماهای مختلف، پارامترهای بر هم کنش برای سیستم مخلوط MDEA-MEA-H2O-CO2 به دست آمد. نتایج حاصل از این مدل (در مقایسه با مدل (Li-Mather از دقت خوبی برخوردار است.